چه زيباست اين حكايت!

چمدونشو بسته بوديم

با خانه سالمندان هم هماهنگ شده بود

یه ساک داشت، با یه قرآن کوچک ومفاتیح

کمی نان روغنی، آبنات قیچی و کشمش

چیزهایی شیرین، برای شروع آشنایی

گفت: مادر جون، من که چیز زیادی نمیخورم

یک گوشه هم که نشستم

نمیشه بمونم، دلم واسه نوه هام تنگ میشه !

گفتم: مادر من، دیر میشه، چادرتون هم آماده س، منتظرند

گفت: کیا منتظرند؟ اونا که اصلا" منو نمیشناسن!

و ادامه داد: آخه اونجا مادرجون، آدم دق میکنه ها،

من که اینجا به کسی کاری ندارم

اصلا"، اووووم، دیگه حرف نمی زنم. خوبه ؟

حالا میشه بمونم ؟

گفتم: آخه مادر من، شما داری «آلـزایمر» میگیری

همه چیزو فراموش می کنی

گفت: مادر جون، این چیزی که اسمش سخته رو من گرفتم، قبول تو چی ؟

تو چرا همه چی رو فراموش کردی دخترم؟!

خجالت کشیدم، حقیقت داشت، همه کودکی و جوانی ام و تمام عشق و مهری را که نثارم کرده بودو،

فراموش کرده بودم .

اون بخشی از هویت و ریشه و هستی ام بود،

و راست می گفت، من همه را فراموش کرده ام .

تلفن زدم به خانه سالمندان، که نمی ریم

توان نگاه کردن به خنده نشسته برلب های چروکیده و نگاه مهربونشو نداشتم،

ساکشو باز کردم قرآن و نان روغنی و ... همه چیزهای شیرین،

دوباره در خونه بودند آبنات قیچی را برداشت

گفت: بخور مادر جون،

خسته شدی هی بستی و باز کردی دست های چروکیدشو بوسیدم

و گفتم: مادر جون، ببخش، حلالم کن،

فراموش کن اشکشو با گوشه روسریش پاک کرد

و گفت: چی رو ببخشم مادر، من که چیزی یادم نمی یاد یعـنی شاید فراموش میکنم !

گفتی چی گرفتم ؟ آل چی ...

جل الخالق، چه اسمهایی می زارن این دکترا، رو دردای مردم . . .

طاقت نگاه بزرگوار و اشک های نجیب و موی سپیدشو نداشتم

در حالیکه با دستای لرزونش، موهای دخترمو شونه میکرد زیر لب میگفت:

من كه ندارم، ولي گاهي،چه نعمتيه اين" آلزايمر"!!.